Je Pijnlichaam

In zijn boek 'De kracht van het Nu' beschreef Eckhart Tolle dat hij had gezien dat als twee eenden vechten, wat nooit lang duurt, ze na afloop uit elkaar gaan en wegdrijven. Dan slaan beide eenden een paar keer woest met hun vleugels, waarmee ze het surplus aan energie dat tijdens het gevecht is opgebouwd laten wegstromen. Na dat slaan met hun vleugels drijven ze vredig verder, alsof er niets gebeurd was. Als de eend dacht zoals een mens, zou hij het gevecht in leven houden door denken, door verhalen te vertellen. Zoals: 'Ik kan niet geloven dat hij dat net deed. Hij denkt zeker dat de vijver van hem is. Ik vertrouw hem niet meer. Ik laat het niet op me zitten en ik zal hem een lesje leren dat hij niet snel vergeet.' En zo spint het verstand zijn verhalen verder en verder, en dagen, maanden of zelfs jaren later heeft het het er nog over. Voor het lichaam is het gevecht nog steeds aan de gang en de energie die het opwekt als reactie op al die gedachten is emotie, die op haar beurt gedachten opwekt. Dat wordt het emotionele denken van het ego. Je ziet hoe problematisch het leven van de eend zou worden als hij net zo dacht als een mens. Maar zo leven de meeste mensen de hele tijd. Geen situatie of gebeurtenis is ooit echt afgelopen. Het verstand en het door het verstand gemaakte 'ik en mijn verhaal' houden het aan de gang. DE ONWIL VAN HET MENSELIJKE VERSTAND Het onvermogen of beter de onwil van het menselijke verstand om het verleden van zich af te zetten wordt prachtig geïllustreerd in het verhaal over twee zenmonniken, Tanzan en Ekido, die langs een landweg liepen die door zware regenval erg modderig was geworden. Vlak bij een dorp ontmoetten ze een jonge vrouw die probeerde de weg over te steken, maar de modder was zo diep dat haar zijden kimono erdoor bedorven zou worden. Tanzan nam haar direct in zijn armen en droeg haar naar de overkant van de weg. De monniken liepen zwijgend verder. Vijf uur later, toen ze dicht bij de tempel waren gekomen waar ze de nacht zouden doorbrengen, kon Ekido zich niet langer inhouden. 'Waarom heb je dat meisje over de weg gedragen'? vroeg hij. 'Wij monniken horen zulke dingen niet te doen.' 'Ik heb dat meisje uren geleden neergezet', antwoordde Tanzan. 'Draag jij haar nog steeds'? Stel je nu voor hoe het leven eruitziet voor iemand die de hele tijd leeft zoals Ekido, niet in staat of niet bereid om innerlijk situaties of gebeurtenissen los te laten en innerlijk steeds meer 'materiaal'  te verzamelen, dan krijg je een idee van hoe het leven er voor de meerderheid van de mensen op onze planeet uitziet. Wat dragen ze een zware last uit het verleden in gedachten rond... HET VERLEDEN LEEFT IN JE VOORT Het verleden leeft in je voort in de vorm van herinneringen, maar herinneringen zelf zijn geen probleem. In feite leren we door herinneringen van het verleden en van in het verleden gemaakte fouten. Alleen wanneer herinneringen, dat wil zeggen, gedachten over het verleden, je in hun macht krijgen, veranderen ze in een last, worden ze een probleem en een deel van je zelfbesef. Je persoonlijkheid, die geconditioneerd is door het verleden, wordt dan je gevangenis. Je herinneringen krijgen een zelfbesef en je verhaal wordt wat je denkt te zijn. Dat 'kleine ik' is een illusie die je ware identiteit als tijdloze en vormloze Tegenwoordigheid verduistert. Je bent dan afgescheiden van je Ware Zelf en leeft in een wereld van illusies die jezelf hebt geschapen. MENTALE MAAR OOK EMOTIONELE HERINNERINGEN Je verhaal bestaat echter niet alleen uit mentale maar ook uit emotionele herinneringen - oude emoties die voortdurend opnieuw tot leven worden gewekt. Net zoals in het geval van de monnik die vijf uur lang bleef rondlopen met de last van zijn verontwaardiging door daar met gedachten voedsel aan te geven, lopen de meeste mensen hun leven lang rond met een enorme hoeveelheid onnodige mentale en emotionele bagage. Ze beperken zichzelf door grieven, spijt, vijandigheid en schuldgevoelens. Hun emotionele denken is hun zelf geworden en dus blijven ze vasthouden aan de oude emotie omdat die hun identiteit versterkt. Niet het pijnlichaam maar de identificatie ermee dwingt je het verleden telkens opnieuw te beleven en houdt je in een toestand van onbewustheid. Wil je meer weten van het pijnlichaam lees dan vooral verder! KLIK HIER OF TERUG NAAR OVERZICHT 

Het verstand spint zijn verhalen